บทความประจำวัน

สัมมาสมาธิก็คือการทำใจให้หยุดนิ่งอยู่ภายใน เข้าถึงความบริสุทธิ์เบื้องต้น มีความสุขภายใน ตั้งแต่สุขเล็กน้อย สุขพอประมาณกระทั่งถึงความสุขอย่างยิ่ง สัมมาสมาธิ เป็นหนึ่งในมรรคแปดประการ เป็นจุดที่จะนำใจของเราให้ได้เข้าถึงความรู้แจ้งเห็นจริง

หยุดนิ่งในกลางความบริสุทธิ์เบื้องต้น หลวงพ่อวัดปากน้ำท่านใช้คำว่า "กลั่นใจ" กลั่นด้วยการหยุดนิ่ง สุกใสสว่างขึ้นไปเรื่อย ๆ จุดเบื้องต้นแห่งความบริสุทธิ์ เป็นประดุจภาชนะที่รองรับบุญใหญ่ ทำน้อยได้ผลมาก ทํามากยิ่งมากขึ้นเป็นทับทวีทีเดียว

วิปัสสนา คือ การเห็นที่วิเศษ เห็นแจ้ง ไปรู้ไปเห็นสิ่งที่มีอยู่แล้ว ธรรมจักขุ ต่างจากตามนุษย์ จากมังสะจักษุ ตาเนื้อเนี่ย มันต้องมีดวงตาพิเศษ ถึงจะไปรู้ไปเห็นสิ่งที่มีอยู่แล้ว และได้เข้าถึงในสิ่งนั้น เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับสิ่งนั้น

เมื่อเข้าไปถึงกายธรรมแล้ว ที่เรียกว่าท่านเป็นผู้รู้ ความเห็นแจ้งก็บังเกิดขึ้น ด้วยธรรมจักขุ ความรู้แจ้งด้วยญาณทัสสนะ ก็เกิดขึ้น เห็นได้รอบตัว ทั้งอดีต ทั้งปัจจุบัน ทั้งอนาคต รู้แจ้งแทงตลอดหมด

องคุลิมาลท่านไม่ได้เป็นโจรโดยสันดาน เชื้อสายแห่งบัณฑิตนักปราชญ์ท่านมีอยู่ในใจ ท่านจึงหยุดฟังคำว่า "หยุด" ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ท่านตรัสว่าสมณะหยุดแล้วนั้นน่ะ มันต้องลึกไปกว่านั้น เพราะพูดในขณะที่กายเคลื่อน ในที่สุดก็ได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องการหยุด การนิ่งจากพระพุทธเจ้า และจากจุดนั้นแหละจึงเปลี่ยนจากองคุลิมาลมาเป็นพระองคุลิมาล เป็นพระอรหันต์องค์หนึ่ง ที่บรรลุมรรคผลนิพพาน เพราะเข้าใจลึกซึ้งถึงคำว่าหยุดนิ่ง "หยุด" ก็คือ ใจที่ซัดส่ายไปมาในเรื่องราวต่าง ๆ มาหยุดอยู่ในกลางกายตรงฐานที่ ๗

กายธรรมอรหัตซึ่งเป็นที่สุดของเป้าหมายของการเกิดมาเป็นมนุษย์ เราจะรู้จักว่าคนดีที่โลกต้องการเป็นอย่างนี้ คนดีที่อยู่ภายในกลางกายของเรา คนดีมีถึง ๑๘ ชั้นเข้าไปทีเดียว หยุดเข้าไปเรื่อย  ตั้งแต่กายมนุษย์ละเอียดจนกระทั่งถึงกายธรรม ความสุข ความบริสุทธิ์ ความรู้แจ้งต่าง ๆ ก็บังเกิดขึ้นหมด

นักสร้างบารมีพิเศษที่มีเป้าหมายจะไปถึงที่สุดแห่งธรรม เพื่อจะไปช่วยให้สรรพสัตว์ทั้งหลายหลุดพ้นจากกิเลสจากอาสวะ จากทุกข์ทั้งปวง จะต้องมีบุญพิเศษ คือบุญพิธีบูชาข้าวพระ เป็นบุญใหญ่บุญหนึ่งทีเดียว ที่ใหญ่มาก ๆ มากพอที่จะส่งผลให้ไปถึงที่สุดแห่งธรรมกันได้ในระหว่างการสร้างบารมี

ธรรมกายเจดีย์ เจดีย์แห่งพระรัตนตรัย สิ่งศักดิ์สิทธิ์อันยิ่งใหญ่ของมวลมนุษยชาติ เป็นสิ่งที่บังเกิดขึ้นได้ยาก ที่สุดแห่งสายธาตุสายธรรม ต้องทับทวีไปนั้นจึงจะเห็นธรรมกายเจดีย์ เมื่อเห็นแล้วต้องก็ไปวัดสัดส่วนเอามา เอามาสร้างในเมืองมนุษย์ เพื่อให้เป็นจุดศูนย์รวมใจของผู้มีบุญ จะเป็นที่รวมของผู้มีบุญ จะเป็นแหล่งรวมแห่งพลัง พลังแห่งกุศลธรรม พลังแห่งบุญมารวมกัน

ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เป็นทางผ่านที่จะเข้าถึงผู้รู้ ผู้มีอานุภาพ พระธรรมกายในอายตนนิพพานเป็นผังสำเร็จติดไว้ในกลางกาย กระแสธารแห่งบุญเมื่อนึกถึงบุญหนักเข้า พระนิพพานก็สอดละเอียดเข้ามาตรงกลางกายฐานที่ ๗ จะช่วยขจัดปัดเป่าสิ่งที่ไม่ดีนั่นหมดสิ้นไป เรามีของดีอยู่ในตัว มีจุดที่จะเชื่อมโยงกับผู้มีอานุภาพ เป็นสรณะที่พึ่งที่ระลึกอันประเสริฐ

คนเรานี้เลือกเกิดได้ ถ้าอยากเกิดเช่นเดียวกับท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีหรือมหาอุบาสิกาวิสาขา ซึ่งท่านลงมาเกิดในตระกูลเศรษฐี จงบริจาคทานซะเถิด และเมื่อสร้างมหาทานบารมี ก็ควรจะทำกันอย่างเต็มที่ แต่ถ้าจะเลือกเกิดแบบอดีตอานันทะเศรษฐี ไปเป็นขอทานม คนยากจนในหมู่ยาจกเป็นมหาทุคตะ ก็ให้มีความตระหนี่ให้หวงแหนซะเถิด หวงแหนทรัพย์ด้วยตัวเอง ชักชวนคนอื่นให้หวงแหนตามไปด้วยแล้วเราจะสมความปรารถนาอย่างนั้น เพราะฉะนั้นในฐานะที่พวกเราทั้งหลายเป็นผู้มีสติมีปัญญานะ ก็ควรจะพิจารณาว่าเราจะเลือกเกิดเป็นอะไร

สมัยพุทธกาล พระพุทธเจ้าบังเกิดขึ้นแล้วในโลก ท่านได้ตรัสถึงพระรัตนตรัยว่าเป็นที่พึ่งที่ระลึก แก่ผู้มีบุญผู้ประพฤติปฏิบัติตาม ก็ได้บรรลุธรรมาภิสมัย เข้าถึงพระรัตนตรัยกันทั้งนั้น แต่บางพวกแม้เกิดร่วมสมัยกันก็ไม่ได้ยินได้ฟังว่าอะไรเป็นสรณะที่แท้จริง อย่างเช่นตัวอย่างของปุโรหิตอัคคิทัต พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงธรรมให้อัคคิทัตดาบสและบริวาร ได้ทราบถึงสรณะที่แท้จริง ว่ามีอยู่ภายในเท่านั้นคือพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ เป็นที่พึ่งอันเกษม เป็นที่พึ่งที่แท้จริงที่จะช่วยให้พ้นจากความทุกข์ทั้งหลาย ซึ่งต่อมาได้บรรลุมรรคผลนิพพานกันทั้งหมด

บุญเป็นสิ่งสำคัญ ที่ต้องสร้าง สั่งสมให้สม่ำเสมอ จะแพ้ชนะกันก็อยู่ที่มีบุญ มีบุญมากอุปสรรคของเราก็น้อย มีบุญน้อยอุปสรรคมันก็มาก บุญเป็นที่พึ่งสำคัญที่สุดเลย จะมีบุญเล็กบุญน้อย บุญใหญ่ มีโอกาสพึงทำ ชีวิตเราจะอยู่ในโลกนี้มีจำกัด มีเวลาเหลือเพียงเล็กน้อยจริง ๆ สั่งสมบุญให้เต็มที่ การตั้งเป้าหมายไปให้ถึงที่สุดแห่งธรรม ถ้าเรายังไปไม่ถึงที่สุดแห่งธรรม เราก็ยังเป็นบ่าวเป็นทาสของพญามารเค้า มารมันก็จะบังคับบัญชาให้เราเกิด แก่ เจ็บ ตาย ให้ทุกข์ทรมาน ให้ตกต่ำอยู่ตลอดเวลา

ใจหยุดคือที่สุดแห่งบุญ จะให้ทานก็ดี จะรักษาศีลก็ดี จะเจริญภาวนาก็ดี ถ้าอยากให้ได้อานิสงส์มาก มีทางลัดอยู่ทางเดียวเท่านั้นคือ ใจหยุด ทำใจให้หยุด ใจหยุดคือที่สุดแห่งบุญจะไปถึงที่สุดแห่งธรรมได้ ต้องใจหยุด หยุดคือทุกสิ่ง หยุดเป็นตัวสำเร็จ

ความเลื่อมใสในพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์เป็นหนึ่งดียว รวมอยู่ในสรณะเดียวกัน รัตนะทั้ง ๓ นี้เป็นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุด สิ่งอื่นที่จะเป็นที่พึ่งที่ระลึกยิ่งกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว

อานิสงส์ข้อแรก เมื่อเรามาทำใจของเรากลับมาสู่ที่ตั้งดั้งเดิม ซึ่งเป็นแหล่งกำเนิดแห่งความสุขที่แท้จริงภายใน หรือทำความเห็น ความจำ ความคิด ความรู้ หยุดอยู่เป็นจุดเดียวที่กลางกายนี่แหละ เราถึงจะพบความสุขที่แท้จริงได้ ถ้าใจเราเป็นสุข จะทำอะไรก็เป็นสุข ข้อที่ ๒ อารมณ์ต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาจะกระทบให้กระเทือนให้เกิดความยินดียินร้ายอะไรต่าง ๆ ไม่เกิดขึ้น มีอารมณ์ดี อารมณ์เดียว อารมณ์สบาย สม่ำเสมอเป็นนิจ คือคุณสมบัติของผู้ที่ได้ฌานสมาบัติ ข้อที่ ๓ ได้วิปัสสนา เห็นแจ้ง เห็นอย่างวิเศษ บรรลุในเป้าหมายของชีวิต ได้เข้าถึงกายธรรม รู้เห็นไปตามความเป็นจริงด้วยธรรมจักขุ รู้ด้วยญาณทัสสนะเห็นด้วยธรรมจักขุของธรรมกาย

การบูชาข้าวพระก็คือ บูชาข้าวพระพุทธเจ้า ซึ่งมีวิธีอยู่ ๒ แบบ แบบที่ ๑ คือวิธีบูชาแบบขอถึงคือ เราจัดเตรียมเครื่องไทยธรรมมีอาหารหวานคาวของเราให้เรียบร้อย นำไปถวายเป็นพุทธบูชาที่หน้าโต๊ะหมู่บูชา โดยมีพุทธปฏิมากรเป็นตัวแทนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แบบที่ ๒ คือวิธีบูชาข้าวพระแบบเข้าถึงเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ซึ่งเป็นที่พึ่งที่ระลึกอันสูงสุดของตัวเรา ของมนุษยชาติทั้งหลาย ของสรรพสัตว์ทั้งหลาย เมื่อเข้าถึงสรณะภายในคือพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะแล้ว จึงจะน้อมนำเอาเครื่องไทยธรรมคืออาหารหวานคาวที่เป็นของหยาบ น้อมไว้ในกลางพุทธรัตนะคือพระธรรมกาย จนกระทั่งกลั่นกายกลั่นใจของเราเนี่ย ให้มีความสะอาด มีความบริสุทธิ์ มีความ

วันของพระพุทธเจ้า วิสาขบูชานี้เราในฐานะที่เราเป็นชาวพุทธ ควรจะตรึกระลึกนึกถึงพระองค์ท่านให้ได้ทั้งวัน ว่าการบังเกิดขึ้นของพระองค์ท่านนั้น เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่มนุษย์และเทวดาทั้งหลาย การที่จะระลึกนึกถึงพระองค์ท่าน ก็ควรทำในสิ่งที่พระองค์ท่านอยากจะให้ทำ นั่นก็คือการปฏิบัติบูชา

"หยุด" นี่แหละจะเป็นตัวสำเร็จ ที่จะให้เข้าถึงความสุข ซึ่งเป็นสุดยอดแห่งความปรารถนาของสรรพสัตว์ทั้งหลาย "หยุด" คำนี้จึงสมควรเป็นถ้อยคำที่เป็นอมตะ เอาไว้ให้ผู้ที่จะมาอยู่ในภายหลัง ได้ใช้คำนี้ไปฝึกฝนอบรมใจให้เข้าถึงจุดสุดยอดแห่งความปรารถนา ที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ นี่แหละคำที่ควรแก่การเป็น "มรดกโลก" อย่างแท้จริง

จิตที่ผ่องใสตลอดเวลา จะทำให้กระแสทานแห่งบุญไหลผ่านกระแสใจของเราตลอดทุก ๆ กาย เนื่องมาถึงกายเนื้อ และจะมีผลส่งไปทุกภพทุกชาติจนกระทั่งเข้าสู่พระนิพพาน

เวลาไปเกิดคือตาย ใจก็จะมาหยุดอยู่ตรงฐานที่ ๗ พอถูกส่วนเข้าหัวต่อกายมนุษย์ กายทิพย์ก็ถอดออกจากกันใจก็หยุดนิ่งตกลงไปสู่ฐานที่ ๖ แล้วก็ถอยออกไปสู่ฐานที่ ๑ ไปเกิด มาเกิดเข้าจากปากช่องจมูกไปถึงฐานที่ ๗ ไปเกิดจากฐานที่ ๗ ออกปากช่องจมูกไปฐานที่ ๑ สวนทางกันอย่างนี้

พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสกับพระวักกลิว่า ดูก่อนวักกลิจะมีประโยชน์อะไร ด้วยการที่เธอต้องมาดูร่างกายอันเปื่อยเน่านี้ ถึงแม้จะสวยงามประกอบด้วยลักษณะมหาบุรุษ แต่ก็มีความเน่าเปื่อยเป็นธรรมดา ไม่เกิดประโยชน์ ดูก่อนวักกลิผู้ใดเห็นธรรมผู้นั้นได้ชื่อว่าเห็นตถาคต